Orffs daverende evocatie van de mideleeuwen en de zinnelijke liefde schreeuwt bijna om een visualisering.Jean-Pierre Ponnelle deed in 1975 een meer dan middelmatige poging hiertoe. In deze Carmina Burana draaien een engel en een duivel samen aan het rad van Fortuna, dansen met elkaar en dansen met de mensen - best een aardig concept, gezien het feit dat goede en kwade machten in Middeleeuwse afbeeldingen zo vaak pal naast elkaar worden weergegeven. Sommige scènes neigen mij echter teveel naar Beierse lederhosen-humor. De uitvoering onder leiding van Kurt Eichorn is er een van pats-er-bovenop!