Goeie muziek ademt de tijdgeest. Vic Willems’ werk doet dat. Hij weet het moderne levensgevoel te capteren in betoverende muziekstukken die niet alleen zijn particuliere levensgevoel, maar ook dat van een generatie lijkt weer te geven. De 26-jarige Utrechter Vic Willems dus. Hij maakt intieme, melancholieke luisterpop met persoonlijke teksten op een laagje elektronica. In 2016 won hij De Grote Prijs van Nederland en bracht op eigen kracht al een EP uit. Het album ‘Doemdenker / Wonderkind’ is zijn eerste proeve van bekwaamheid op Excelsior Recordingst. Vic Willems trekt je zachtzinnig maar toch autoritair aan je oren zijn denkwereld in. Waar je gewend bent geraakt aan de popniemendalletjes van alledag, daar trekt hij de aandacht met zijn doordenkers. Dit is zo anders, dat je wel móet luisteren, of je nou wilt of niet. Er is geen ontkomen aan. Het is pientere poëzie en zijn eigenheid is onomstreden. De kijk op de wereld en zijn plek daarin is die van een kwetsbare jonge artiest die zichzelf niet spaart met rake bespiegelingen. De vragen die hij opwerpt zijn die waar veel van zijn generatiegenoten mee worstelen. Het is herkenbaar verwoord. Als 'Doemdenker / Wonderkind' staat hij niet alleen. Hij is met velen. Dat is een troost. Het gaat te ver om te spreken van een ‘spreekbuis voor zijn generatie’, want het is niet ondenkbaar dat de gestelde vragen universeel zijn en dus alle leeftijden betreffen.