De tweede CD van Lilly Hiatt, Royal Blue, is van een hartverscheurende eerlijkheid die je zelden aantreft. Soms in- en intriest, maar ook altijd vastberaden in haar overlevingsdrang. De muziek rockt een stuk harder dan haar debuut en ze verbergt haar liefde voor Breeders, Pixies en Pearl Jam (en zelfs The Cure) niet. Soms is ze echter ook nog steeds de singer/songwriter die ze was, zoals in Somebody's Daughter met prominente steelgitaar. En jawel, dat gaat over de relatie met haar vader John Hiatt. Fantastisch nummer op een meer dan bijzondere plaat.