Sometimes I Sit and Think, and Sometimes I Just Sit is de titel van het langverwachte debuutalbum van Courtney Barnett. Het werd in de herfst van 2014 opgenomen in de Head Gap studios in Melbourne tijdens een intensieve opnamesessie van tien dagen en is een album waarop ze haar scherpzinnige muzikale visie in een sterke en onwrikbare focus brengt, nog gevatter is en de melodieën aanstekelijker dan ooit tevoren. In navolging van The Double EP: A Sea of Split Peas (het album waarop haar eerdere EP’s zijn gebundeld) dat in Nederland in november 2014 uitkwam en de shows die ze die maand gaf in Doornroosje en op het Crossing Border festival, geeft ze met Sometimes I Sit and Think, and Sometimes I Just Sit eens te meer aan dat ze een van de meest onderscheidende zangeressen in de hedendaagse indierock is. Courtney Barnett mixt grappige en vaak hilarische observaties met een bijna verwoestende zelfreflectie in een verleidelijke collectie liedjes vol knappe zinswendingen en verhalende details zonder daarbij pretentieus te worden. Dingen huren waarvan je gedeprimeerd raakt, dode vossen, relaties die nergens toe leiden, doodlopende voorsteden en zelfs haar eigen angsten, twijfels en onzekerheden. Niets ontkomt aan Courtney Barnetts bijtende gevoel voor humor.
Op de eerste single Pedestrian At Best richt ze de microscopische schittering op zichzelf en gaat los in een interne monoloog vol rijmen met een twist, binnenpretjes en zelfspot, mijmerend over de vluchtige natuur van faam en wat daar wel of niet na komt. Op An Illustration of Loneliness (Sleepless in New York) neemt Courtney Barnett de mondaine omgeving in een appartement in New York in zich op terwijl ze haar partner mist die aan de andere kant van de oceaan zit en loopt ze in Depreston door een verlaten landhuis vol meubelstukken die door de vorige eigenaar zijn achtergelaten. In slechts een handvol zinnen schetst Courtney Barnett een volledig leven. Er zijn maar weinig moderne songwriter die hele werelden oproepen met zoveel novellistische attentie en omvang, met knarsende gitaren en de losse grooves van haar driekoppige ritmesectie als muzikale omlijsting. Maar Courtney Barnett richt haar blik ook naar buiten toe. Bijvoorbeeld in het epos Kim’s Caravan, over de destructie van het milieu, en Dead Fox waarin ze op vernietigende wijze genetisch gemanipuleerd voedsel, grote retailers en de fastfood industrie neerhaalt. The Double EP: A Sea of Split Peas kondigde de komst van een nieuw talent aan en met Sometimes I Sit and Think, and Sometimes I Just Sit wordt deze belofte moeiteloos ingelost.