Chasing Yesterday is het tweede studioalbum van Noel Gallaghers High Flying Band. De vraag is of Chasing Yesterday de overgangsplaat tussen de Noel Gallagher van Oasis de Noel Gallagher van de toekomst is? Eén ding is zeker: het is een geweldig album met 10 tracks. De Oasis sound is terug te horen, maar Noel is ook zeker opzoek naar een eigen sound.
Recensie(s) van de expert(s)
"Noel Gallagher verslaat op Chasing Yesterday de tand des tijds" Het was zes jaar geleden, middenin Parijs. Het zou zo het begin kunnen zijn van een grijsgedraaide Nederpopsong, maar het bleek helaas het begin van het einde voor de grootste Britse band van de laatste dertig jaar. Daar, onder aan de podiumtrap van het Rock en Seinefestival, kregen Noel en Liam Gallagher knallende ruzie. Niet voor het eerst – The Brothers Cup was niet voor niks het meestgebruikte synoniem voor Oasis in de Engelse tabloids geworden – maar achteraf bleek het wel voor het laatst te zijn. De manager beklom het podium. Zijn mededeling? Noel and Liam just had a big fight. The Group does not exist anymore.
Dat was natuurlijk nogal triest voor alle fans. Van alle Britpopbands was er geen met zo’n eigen geluid als Oasis. Er was geen band zo goed in branding als Oasis. En geen band wist de media zo te beïnvloeden als het Manchester vijftal. Dat kwam vooral door broers Noel en Liam Gallagher, die onder invloed van een mee- en voortslepend persoonlijk én muzikaal conflict constant het uiterste in elkaar naar boven haalde. Het resultaat? Compromisloze platen en fenomenale popsongs die verscheurd worden door de tegenstelling tussen de gevoelige teksten van Noel en de ruwe zang van Liam. Of we de synergie tussen die twee heren ooit nog terug gaan zien? Ondergetekende betwijfelt het.
Want ondanks dat de broers elkaar weer af en toe spreken is van don’t look back in anger nog niet bepaald sprake. Liam Gallagher maakt samen met zijn Oasiskompanen minus Noel één slechte en één redelijke plaat, maar liet doorstart Beady Eye deze winter onverwacht elkaar vallen. Noel Gallagher lijkt daarentegen stabieler te zijn dan ooit. Anderhalf jaar na het uiteenvallen van Oasis had hij zijn eerste plaat af, Noel Gallagher’s High Flying Birds. Die plaat was goed, de prestaties van Noel op de tour die volgden waren zelfs uitstekend en de pers was eigenlijk onverdeeld positief over Gallagher new style. Oké, het was jammer van het rauwe randje, maar de lome popsongs van Noel lagen uitstekend in het gehoor en waar veel latere Oasisalbums matig werden ontvangen, telden wij toentertijd acht prima nummers op Noels solodebuut. Op een totaal van tien een prima score.
Vier jaar na die plaat is daar eindelijk een opvolger. Best een pittige klus, want het debuut leverde niet alleen goede kritieken op, maar zorgde er ook voor dat Gallagher nu zalen vult die qua grootte te vergelijken zijn met de zalen waar Oasis in haar nadagen speelde. Hoe Chasing Yesterday, ’s mans nieuwe album, daar gaat vallen is de grote vraag. Het tempo is wat naar beneden bijgesteld, de nummers zijn veel langer en minder toegankelijk en er staan veel minder singlefahige nummers op Chasing Yesterday dan op Noel Gallaghers High Flying Birds.
Ook tekstueel gaat Gallagher de diepte in op zijn nieuwe plaat. Chasing Yesterday blijkt niet alleen een verwijzing naar de vervolgen tijden waar Noel altijd zijn muzikale inspiratie vandaan haalt, maar geeft ook blijk van een zekere midlifecrisis. Het nieuwe album van Gallagher is overspoeld met twijfels. Over het juiste levenspad, over de juiste levenspartner en over de muzikale koers. Dat is allemaal uitstekend te verklaren wanneer wordt gekeken naar de fase van totstandkoming van Chasing Yesterday. Gallagher nam een plaat op met het wat obscuur-psychedelische productieduo Amorphus Androgynus, maar trok die plaat weer in. Dat is erg jammer, want de enige twee nummers van die samenwerking die het album halen – The Right Stuff op de basisplaat en het geweldige Freaky Teeth in de bonus – zijn beide positieve uitschieters op Chasing Yesterday.
Hoewel je om de nieuwe Gallagher door te komen wat geduld moet hebben en de liefhebbers van de wat rockendere Britpopkant van Oasis de nieuwe Gallagher waarschijnlijk niet echt gaan waarderen, is de nieuwe Gallagher voorzien van een stuk meer karakter dan zijn voorganger. Dat blijkt eigenlijk al op openingstrack Riverman. Een geweldig popliedje, maar dan wel voorzien van uitstekende blazerssectie en dito gitaarsolo. Noel Gallagher zoals Noel Gallagher hem zelf graag ziet. Geen wonder dat hij Riverman verkoos boven Live Forever als zijn favoriete song uit eigen stal.
Via single In The Heat of the Moment – aanstekelijk nummer, iets teveel na-na-na voor ons – en The Girl With X-Ray Eyes – aantrekken en afstoten met je favoriete meisje – komen we tot de kern van de plaat. Doordat de nummers daar aan elkaar vastgemaakt zijn door Gallagher wordt de dyamiek en samenhang tussen die nummers extra uitgelicht. De eerste song van die slang is gelijk de hardste. Lock All The Doors is een stadionknaller die waarschijnlijk live zijn uitwerking wel gaat hebben en Dying of the Light is vervolgens een wat voorspelbaar doch intrigerend popliedje dat zo van Gallaghers debuutplaat had kunnen komen. Het daaraan gekoppelde The Right Stuff laat vervolgens zien waarom Chasing Yesterday het niveau die plaat inhoudelijk écht overstijgt. Geen typische Oasisstructuur (introtje-refreintje-melodientje-brugje) maar een uitgesponnen intro van anderhalve minuut en een langzaam uitdijend vervolg, in de maat gehouden door een spannende baspartij. Zoals eerder aangegeven, iets meer van dit soort psychedelische, bijna Albarneske creaties was absoluut geen straf geweest.
Maar goed, Noel Gallagher blijft Noel Gallagher en dus gaan we na deze uitspatting weer terug in het gareel met een popliedje. The Song Remains the Same is thematisch misschien wel de kern van het album – een meeslepende, duistere track waarin Gallagher nog eenmaal het tikken van de tand des tijd bezingt en het hangende verlangen naar vroegere tijden zowel muzikaal als tekstueel doorklinkt. Wat vrolijker wordt het op The Mexican, een bluesrocker die verrassend veel doet denken aan BE, de laatste plaat van Beady Eye. Op dat album was The Mexican absoluut een van de betere nummers geweest, nu valt het nummer een tikkeltje uit de toon en blijft het eigenlijk alleen overeind als een soort van genadeklap in The Brothers Cup.
We Know We Can’t Go Back is het voor Gallagherbegrippen onverwacht positieve feelgoodantwoord op de op The Song Remains The Same gepresenteerde levensvragen. Want, zo stelt Gallagher, hoewel je misschien fouten uit je verleden wel zou willen verbeteren, is de toekomst het enige dat je kan beïnvloeden. Het was een passend, hoopvol slotakkoord geweest voor het soms wat neerslachtige Chasing Yesterday.
Er volgt echter nog één nummer. Dat is een beetje een buitenbeentje. The Ballad of Mighty I is al langer bekend als single en is een geslaagde samenwerking tussen de hitgevoeligheid van Gallagher en het ultraherkenbare gitaargeluid van Johnny Marr (The Smiths). Gegarandeerde hit, met één been leunend in het verleden, maar met het andere been juist heel sterk in het heden. Precies zoals Gallagher ze graag maakt.
Op die manier is The Ballad… exemplarisch voor Chasing Yesterday. Produceerde Gallagher op zijn vorige plaat nog voornamelijk Don’t Look Back in Anger-achtige nummers die deden denken aan Oasis, daar slaat hij op zijn tweede een andere weg in. Hoewel we in de basis nog altijd de melancholische zweem waar Oasis prat op ging herkennen, is Chasing Yesterday thematisch, tekstueel én muzikaal een stuk diepgaander. Sterke doch ietwat voorspelbare knuffelrockliedjes worden afgewisseld met puntige singles en – de echte prijsnummers – lang uitgesponnen crossover-experimenten. De vraag: Is Chasing Yesterday dan de overgangplaat tussen de Noel Gallagher van Oasis de Noel Gallagher van de toekomst? Laten we het hopen, want van die nieuwe Noel Gallagher willen we nog wel meer horen. Noel Gallagher één, tand des tijds nul.
