"Het album Carrie & Lowell is het zevende studioalbum van de multi-instrumentalist Sufjan Stevens. Op dit album gaat Stevens terug naar zijn folkroots. Laat je meeslepen door de 11 tracks, waaronder ‘John My Beloved’ en ‘Should Have Known Better’. Het is een kwestie van wennen aan de sounds. Op het moment dat je eenmaal gewend bent dan is het genieten.

Recensie(s) van de expert(s)

"Sufjan Stevens bezint en ontroert op Carrie & Lowell"

Muzikale alleskunner Sufjan Stevens klonk nog niet eerder zo neerslachtig als op Carrie & Lowell. Na een uitstap naar elektronica op The Age of Adz uit 2010, is het nu tijd voor een heuse singer-songwriterplaat. Het betekent de terugkeer naar zijn folkroots. Het thema is het verwerken van de dood van Stevens’ moeder en hij doet dat in elf prachtige, kale liedjes. Het maakt Carrie & Lowell gitzwart, maar tegelijkertijd ook vederlicht en is moeiteloos één van de betere albums van dit jaar.

Carrie was een moeilijke vrouw. Geplaagd door schizofrenie verliet ze haar familie toen Sufjan Stevens nog jong was. Ze overleed in 2012 na een somber leven. De manier waarop dit verhaal als een rode draad door Carrie & Lowell loopt (Lowell is Stevens’ stiefvader, met wie hij nog steeds een goede band heeft), is indrukwekkend. Flarden van jeugdherinneringen komen voorbij, alle elf de nummers voorzien van een spaarzame, passende begeleiding. Nog nooit klonk Sufjan Stevens’ stem zo fragiel en klein.

Misschien komt het omdat Carrie & Lowell het eerste album is waarop zijn instrumenten minder belangrijk lijken dan de tekst. Waar eerdere platen van Stevens zich kenmerkten door een rijke instrumentatie, moet hij het hier vooral hebben van piano, akoestische gitaar en voorzichtige elektronica. Niet zelden doet het denken aan wijlen Elliott Smith, bijvoorbeeld op het pijnlijke Drawn to the Blood. “For my prayer has always been love, what did I do to deserve this now? How did this happen?” vraagt hij God.

Het laat zien hoe de christelijke Stevens zijn moeders dood probeert te verwerken. Geloof is altijd al een onderliggend thema geweest binnen zijn muziek en ook hier is dat niet anders. Toch lijkt het op Carrie & Lowell alsof Stevens zich maar moeilijk gesterkt voelt door zijn religie. Later zingt hij “we’re all gonna die” en “fuck me, I’m falling apart”. Er klinkt echter ook hoop als je goed luistert. “My brother had a daughter. The beauty that she brings, illumination”. Zou Stevens zelf door hebben dat hij ons die verlichting brengt?

Zoals vaker is de productie van Sufjan Stevens’ muziek uitstekend. Opener Death With Dignity begint met fraai gitaargetokkel en als de piano wordt toegevoegd op de helft van het nummer, is de toon gezet. Op de mooie folkballade No Shade in the Shadow of the Cross hoor je kabbelend water, terwijl John My Beloved bijna uitheems klinkt. De holle ambiëntbeat en Stevens’ hoge stem zorgen voor een spookachtige, intrigerende melodie. Single Should Have Known Better is een fantastisch nummer, dat zich langzaam ontpopt en je naar hogere sferen brengt. Weinig artiesten klinken zo kwetsbaar als de bijna fluisterende Sufjan Stevens, haast helend voor de gebroken ziel. Behalve zijn eigen.

Het mooie van Carrie & Lowell is dat je eigenlijk nog steeds niet weet wie Carrie nu precies was. Eigen herinneringen komen langs, maar worden nooit heel specifiek. Het zorgt er voor dat de luisteraar zich makkelijk in de melancholiek van Stevens kan identificeren. Misschien is het niet de reis die Illinois uit 2005 was, het imposante album dat het leven leek te vieren. Het is ook niet een grote verrassing binnen Stevens’ oeuvre, zoals voorganger The Age of Adz dat wel was. Het maakt weinig uit met zulke schoonheid. De perfect afgemeten liedjes gaan vooral over verdriet en verlangen, maar ergens ook over hoop. “And I long to be near you, but every road leads to an end” zingt Stevens. Het lijkt de simpele waarheid, al is die nog zo donker en zwaar. Het enige dat rest is dat we Sufjan Stevens op onze blote knieën danken dat hij die waarheid met ons wil delen.

Lars - Counter Culture"